Vaccinatie

Na het vaststellen van de eerste uitbraken in Nederland van paramyxo zijn er speciaal voor de duiven entstoffen gemaakt De vaccins geven geen nadelige bijwerkingen bij de duiven en ze bewerkstellingen een goede weerstand (immuniteit).

Wijze van vaccineren

De inspuiting van het vaccin wordt in de hals verricht. De plaats ligt in het midden van de lijn  tussen de twee schoudergewrichten; de richting van inspuiten is het beste naar de kop toe, alhoewel in sommige voorlichtingsfolders wel eens de spuitrichting naar achteren wordt aangegeven. De huid moet voor het injecteren goed omhoog worden getrokken, zodat er geen spieren geraakt kunnen worden. Bij onvakkundig enten kan er grote schade aangericht worden door in de spieren, de luchtzak, de bloedvaten, de nekwervels of zelfs achter in de schedel te spuiten. Soms is de schade direct te zien, maar soms (bij spuiten in de luchtzakken) zal de duif er op lange termijn veel last van krijgen.

Hoe vaak enten?

• De fabrikanten van de duivenentstoffen geven aan dat de duiven jaarlijks geënt moeten worden.
• De eerste enting bij de jonge duiven doen we meestal als de duiven rond het hok gaan vliegen (circa 6 weken oud), dreigt er echter paramyxo-gevaar dan kan men al vanaf 3 weken enten. De eerstvolgende enting is dat zelfde jaar in het najaar, na de rui.
• Voor de oude duiven adviseert men om nogmaals na de rui te enten en in ieder geval tot uiterlijk 3 weken voor het koppelen. Bij de winterkweek kan men ook vaccineren als de duiven zitten te broeden en met de vliegduiven die deelnemen aan de winterkweek kan gewacht worden tot de winterronde afgespeend is.

Keeluitstrijkjes

We maken keeluitstrijkjes om te beoordelen of uw duiven besmet zijn met "het geel"

Veroorzaker

De trichomonas wordt veroorzaakt door een protozo, een eencellig wezentje; in vloeistoffen beweegt het zich door middel van een zweepdraadje. Er zijn verschillende stammen van deze trichomonas in de wereld bekend, één ervan is dodelijk voor iedere duif, andere stammen zijn zo weinig ziektemakend dat wanneer de duif deze trichomonas in zich draagt,hij daar zeer weinig van merkt. In ons land is het ziektemakend vermogen van de trichomonasstammen van zeer gering tot ernstig.

Ziekteverschijnselen

• De minst ernstige verschijnselen van deze ziekte zijn een iets te rode keel. Wordt de zaak ernstiger dan zien we slijmdraden optreden. Gele punten in de keel zijn plaatsen waar de parasiet het weefsel heeft aangezet tot vorming van een kaasachtige substantie; deze plekken kunnen zo uitgroeien dat ze de gehele keelholte innemen en niet alleen in de keelholte maar ook in het onderliggende weefsel de spieren en zelfs de botten van de kaak aantasten.
• Een voorkeursplaats is ook de lever; in het begin zijn slechts kleine gele puntjes te zien aan het oppervlak, maar deze plaatsen kunnen uitgroeien tot wel vijf centimeter; in dit laatste geval zal de lever vernietigd worden. Ook om het hart kan een dikke schil ontstaan die de functie van het hart belemmert.
• Bij de jonge duiven die door de ouders besmet zijn, kan de navel aangetast worden. We voelen dan een harde dikke schijf (de naam van ’t steen) waarbij een streng, uitgaande van deze schijf, in het lichaam loopt.

Besmetting

• De besmetting geschiedt via het drinkwater, ook is het mogelijk via uitgebraakt voedsel of via de kropmelk. Oude duiven zullen elkaar via de drinkpot besmetten en des te gemakkelijker wanneer het drinkwater langere tijd in het hok heeft gestaan en de temperatuur hoog is.
• Jonge duiven zullen besmet worden door de ouders wanneer ze met kropmelk gevoerd worden. Juist de kropmelk is een goede voedingsbodem voor deze parasiet. Wanneer besmette kropmelk in de dan nog niet volkomen gesloten navel komt zal de trichomonas de navel ontsteken.

Behandeling

• Tegen trichomoniasis zijn verschillende goede preparaten in de handel die u o.a. bij ons kunt bestellen.
• Men moet niet proberen de gele woekeringen achter in de keel te verwijderen, omdat deze woekeringen zo diep gaan dat de kans om bloedvaten te raken, waarop verbloeding zou volgen, te groot wordt. Behalve medicijnen kan men de plaatsen met jodiumtinctuur bestrijken.
• Wel moet men, zodra men één duif met trichomonas gezien heeft, alle duiven behandelen. Deze aandoening slaat zo snel van de ene duif op de andere, dat wanneer u één patiënt gezien heeft, het zeker is dat reeds vele andere duiven besmet zijn.

Voorkomen

• Het aller beste is natuurlijk zorgen dat uw duiven vrij zijn en blijven van trichomoniasis. Omdat het de laatste jaren gebleken is dat een geringe infectie, hoe klein ook, de vliegprestaties benadelen, en de kans bestaat dat de duiven tijdens het vervoer besmet worden, dient u niet alleen voor het vliegseizoen de duiven op deze aandoening te controleren, maar ook tijdens het vliegseizoen extra op te letten. Om een eventuele besmetting een halt toe te roepen is het raadzaam bij de dagelijkse verversing van het drinkwater iets Halamid in dat water te doen.
• Enkele kristallen Halamid hebben geen enkele nadelige invloed op de vliegprestaties terwijl de trichomonaden hier door gedood worden en de duiven een ‘schone keel’ zullen behouden (krijgen).
• Een enting tegen trichomoniasis bestaat niet. Wel kunt u voor de kweek en/of voor het vliegseizoen een drinkkuur geven om de eventueel in de keel voorkomende trichomonaden te doden.

Mestonderzoek

Wij kunnen mestonderzoek doen voor onderzoek naar coccidiose en wormeieren

Veroorzaker

Coccidiosis wordt veroorzaakt door een protozo, dit wil zeggen een klein ééncellig wezentje, zó klein dat het alleen onder de microscoop te zien is.De vermeerdering van deze endoparasiet is erg ingewikkeld. Het belangrijkste is te weten dat ze zich in de darmwandcellen in grote getale vermeerderen en daarbij de darmcellen vernielen, dan vrij komen in de darm (dus bij de voedselbrij) en dan weer opnieuw in de darmcellen dringen.

Een vorm komt met de ontlasting mee en wordt oöcyste genoemd. Deze laatste kunnen we bij onderzoek in de ontlasting aantonen.

Bij de pluimveehouders is coccidiosis een van de bekendste ziekten die ondanks alle moderne geneesmiddelen nog altijd een groot probleem blijft dat jaarlijks voor miljoenen aan schade geeft. Bij postduiven is deze ziekte gelukkig niet zo'n groot probleem.

Ziektebeeld

• De ernst van de ziekteverschijnselen hangt af van de graad van besmetting.
• Bij een geringe besmetting zal de duif weinig of geen last hebben en zullen de vliegprestaties nauwelijks beïnvloed worden.
• Bij een iets ernstiger infectie zullen de prestaties natuurlijk minder worden. De duif zal geen dons meer gooien en de ontlasting zal minder vast zijn.
• Bij een ernstige infectie zullen de duiven gaan vermageren en de ontlasting zal water dun zijn, terwijl de duiven veel gaan drinken. Opgemerkt is dat er in de ontlasting bij coccidiosis bij postduiven geen bloed te zien is, in tegenstelling tot coccidiosis bij kippen.

Besmetting

• De oöcyste die in de ontlasting zijn, moeten zich eerst verder ontwikkelen voordat ze voor andere duiven besmettelijk zijn, dit wil zeggen dat gerijpte oöcysten door duiven opgenomen, de ziekte veroorzaken.
• Dit rijpen gaat het snelst in een warme vochtige omgeving. Duiven kunnen alleen ziek worden van gerijpte oöcysten van duivencoccidiën en niet van oöcysten van andere dieren.

Voorkomen

Om coccidiosis te voorkomen dient men te zorgen dat de duiven geen oöcysten kunnen opnemen; dus zorgen dat het voer niet besmeurd is met faeces en dat het hok schoon en droog is. Er bestaat geen enting tegen deze ziekte, zoals dit het geval is bij paratyfus en pokken.

Behandeling

Door een drinkwaterkuur met bepaalde geneesmiddelen kunnen de duiven weer vrij van coccidiosis worden. Een enkele keer echter blijkt het noodzakelijk de kuur te herhalen wanneer er in de ontlasting nog oöcysten gevonden worden. Een onderzoek van de ontlasting (een week na de laatste toediening van de medicijnen) is zeer raadzaam.